سومین نشست از سلسله نشست های تخصصی «تجدید حیات مرکز تاریخی تهران؛ میدان مشق» برگزار شد

۲۶ آبان ۱۳۹۴ | ۱۷:۰۹ کد : ۱۹۹ رویدادها
تعداد بازدید:۲۳۱۳
سومین  نشست از سلسله نشست های تخصصی «تجدید حیات مرکز تاریخی تهران؛ میدان مشق» برگزار شد

 

پیرو نخستین و دومین نشست تخصصی «تجدید حیات مرکز تاریخی تهران؛ میدان مشق» که پیش از این در تاریخ های ۲۷ مهر و ۱۱ آبان ماه برگزار شده بود، سومین نشست از این سلسله نشست های تخصصی از ساعت ۱۵ تا ۱۸ دوشنبه ۲۵ آبان ماه در محل موزه ارتباطات برگزار شد.
 
به گزارش روابط عمومی دانشگاه هنر در این نشست‌ که به دبیری دکتر سید محسن حبیبی برگزار شد، جناب آقای دکتر منوچهر معظمی به عنوان سخنران اصلی و دکتر محمدسعید ایزدی، دکتر علی غفاری، دکتر مهدی حجت، مهندس سعید میرحسینی، مهندس نیلی و دکتر شکوری در قالب پنل پژوهشی به سخنرانی پرداختند.
 
 
 
 
 
 
تبیین نقش میدان مشق در حیات امروز و آینده، محور موضوعات مطرح شده در سخنرانی اصلی و پانل پژوهشی بود که با حضور استادان برجسته و صاحبنظران حوزه‌های شهری و بازآفرینی مراکز تاریخی و همچنین با حضور تعدادی از مدیران مرتبط با موضوع، تعداد کثیری از دانشجویان و حرفه‌مندان و هنرمندان، مورد استقبال قرار گرفت.
 
دکتر محسن حبیبی در ابتدا جمع بندی مختصری از نخستین و دومین نشست ارایه و اعلام نمود نشست دیگری در ادامه این سه نشست احتمالاً در دی ماه آینده داشته باشیم که تاریخ و محور آن متعاقباً اعلام می گردد.
 
 
 
 
 
 سپس دکتر منوچهر معظمی عضو هیأت علمی دانشگاه هنردر سخنان خود با مروربر سیر تحول و تغییرات میدان مشق و نقش آن در پایتخت کشور از نقش صرفاٌ نظامی اولیه تا نقش اداری سیاسی کنونی افزود: با توجه به این تاریخچه، اکنون باید ببینیم که این میدان در آینده چه کاربری را طلب می کند. می بایست با بازتعریف فضایی به عنوان یک عرصه و قلمرو عمومی که در شهر، تأثیر و تأثر داشته باشد، به مرور و به صورت تدریجی تمامی عناصر مخل را از عرصه این میدان دور کنیم. ایشان افزود: این میدان را می توان در چهار ساحت مورد بررسی قرار داد که بر مبنای هر یک از آنها یک نوع نگاه می تواند وجود داشته باشد. ایشان با اشاره به برخی اسناد بالادستی نظام در خصوص جایگاه میدان مشق و ذکر تعدادی از آنها، ۹ گزینه را در برنامه ریزی برای آینده این میدان پیشنهاد داد. تبدیل این میدان به مواردی چون بزرگترین موزه خاورمیانه و یکی از ۵ موزه بزرگ دنیا، یک میدان رسمی و تشریفاتی با پرستیژ بین المللی، گالری هنر و هنرمندان، مجموعه کلان آموزش هنر در خاورمیانه با محوریت دانشگاه هنر، محل دایمی نمایشگاههای فرهنگی و هنری ایران، میدان فرهنگ ملل جهان و بازار بورس آثار هنری از جمله این پیشنهادها بود.
 
 
 
 
 
 
 
 
دکتر محمدسعید ایزدی سرنوشت این میدان را در ارتباط تنگاتنگ با نوع نگاه و برنامه ای که برای میدان متصور هستیم  دانست و افزود: باید به سه موضوع در برنامه ریزی ها، توجه کامل شود. نخست، موضوع حفاظت از میراث معنوی و احترام به این میراث در این میدان است. دوم، ظرفیت های فضاها و ویژگی های کالبدی می بایست مورد توجه قرار گیرد و دیگر اینکه از توجه به فعالیت ها و  فضاهای اجتماعی نباید غفلت شود. وی همچنین با اشاره به تجربه دیگر کشورها در این خصوص تأکید کرد که می بایست از این تجارب نیز استفاده شود.
 
دکتر علی غفاری نیز حیات اجتماعی و حضور و آمد و شد مردم را در این میدان بسیار مهم ارزیابی کرد و افزود: این مجموعه به عنوان یک مکان تاریخی جزیی از مجموعه ای بزرگتر در شهر تهران است که می تواند برای حضور مردم با  این فضاها یعنی بازار تهران و دیگر فضاهای عمومی پر رفت و آمد نیز مرتبط شود. تبیین تاریخ می تواند در این میدان برجسته شود و نظرخواهی از مردم و متخصصین دیگر هم در این مورد می تواند بسیار موثر باشد.
 
دکتر مهدی حجت نیز در سخنانش با اشاره به اینکه هر مکانی دارای فطرت و طبعی است، افزود: فهم طبع و ویژگی خاص هر فضا برای اینکه بخواهیم برنامه ریزی کنیم که این فضا در آینده به چه سمتی می رود، بسیار مهم است. بنابراین می بایست بر اساس منطق موجود در این شهر، ویژگی و خصوصیت این فضا را پیداکنیم و با موضوع، جدی تر برخورد کنیم.  در درازمدت و به تدریج ایجاباتی که منجر به چنین فضایی شده است باید برطرف شود. متأسفانه در این طرح و برنامه هایی که داریم از واقعیت بسیار دوریم درحالیکه تغییر در این فضا یک طلب و تمنای ذاتی شهرسازانه می خواهد که از مردم نشأت می گیرد.
مهندس سعید میرحسینی در ادامه به امکان دخالت در فضاهایی که می شود در آن دخالت کرد توسط نهادهای شهری اشاره کرد و افزود: از خیابان هایی مثل سی تیر به عنوان پیاده راهی که این مجموعه را به فضاهای عمومی بالادستی مثل تئاتر شهر و تالار وحدت مرتبط می کند می توان بهره برد.
 
مهندس نیلی از میدان مشق به عنوان حلقه ی مفقوده ای در میان بافت تاریخی تهران یاد کرد که می بایست نقش و کارکرد خود را متناسب با شخصیت خود پیدا کند. ایشان افزود: حیات اجتماعی مردم شهر تهران در زندگی پرشتاب و پردغدغه امروز در عصر و غروب و شب می تواند در این فضا جاری شود.
 
دکتر شکوری نیز به عنوان آخرین عضو پانل گفت تا هنگامی که موضع مان را در خصوص تهران ناصری مشخص نکنیم و اجزایش را به خوبی نشناسیم و سناریویی برای این موضوع بازتعریف نکنیم، نمی توانیم در خصوص میدان مشق تصمیم بگیریم. از نظر بنده اتفاقاً از ویژگی های ذاتی این میدان وجود یک معماری با صلابت و با اقتدار است که نمی توان به راحتی کاربردش را تغییر داد. شخصاٌ به عنوان یک شهروند در رفت و آمد به این فضا منعی را مشاهده نکرده ام و زیاد حال آن را بد نمی بینم؛ هرچند اعتقاد دارم این مجموعه به تیمار نیاز دارد.
 
در پایان نشست، سخنرانان و اعضای پانل به همراه مخاطبان از موزه ارتباطات بازدید کردند.